Данила Янковский жил и работал для людей

Труженика бывшего совхоза “Нисимковичи” Данилу Янковского знал каждый работник хозяйства, а механизаторы напрямую ему подчинялись, потому что Данила Никитович большую часть своей работы на малой родине был бригадиром тракторной бригады.

Текст автором подготовлен на белорусском языке.

Нарадзіўся ён у Бабічах, атрымаў адукацыю і, вывучыўшыся на трактарыста ў Касцюковічах, усё жыццё аддаў клопатам аб роднай зямельцы. Толькі аднойчы пакінуў Чачэршчыну, калі паехаў услед за нявестай на цаліну. Там Даніла Мікітавіч ажаніўся, і з Аленай Максімаўнай нарадзілі першанца-сына. Неўзабаве корні пацягнулі дадому, і ўжо тут, на бабіцкіх прасторах, Янкоўскія пачалі ладзіць далейшы шлюб і свой чалавечы лёс. Павышаючы прафесійныя веды, Даніла Мікітавіч завочна скончыў Чырвонабярэжскі сельскагаспадарчы тэхнікум па спецыяльнасці агранамія. Аднак любоў да тэхнікі пераборала, і доўгі час ён узначальваў калектыў механізатараў.

Да брыгадзіра трактарнай брыгады, які ў дадатак быў адданым камуністам, ішлі за дапамогай па любых пытаннях: вырашэнне працоўных спрэчак, забеспячэнне палівам і гаруча-змазачнымі матэрыяламі, за запчасткамі і інструментамі. Ён мог станоўча вырашыць канфліктныя сітуацыі, граматна наладзіць працоўны працэс, вёў кантроль за каардынацыяй работы брыгады і выкананнем правілаў бяспекі. А, галоўнае, грунтоўна ведаў сваю справу і накіроўваў механізатараў на захаванне і рацыянальнае выкарыстанне тэхнікі, глебаапрацоўчых вузлоў і агрэгатаў. Карэктны, добрасумленны, працалюбівы. Ён правільна размяркоўваў працоўныя абавязкі ўсіх членаў калектыву. У вольную ж хвіліну любіў хадзіць па грыбы, а яшчэ цудоўна іграў на гармоніку. На вяселлі, радзінах, праводзінах, саўгасных маёўках і проста на вячорках як расцягне мяхі двухрадкі – ногі самі ў пляс просяцца.

Даніла Мікітавіч працаваў яшчэ некалькі гадоў пасля выхаду на пенсію. А затым вяскоўца адолела хвароба. Яго не стала ва ўзросце 82 гадоў. Пасля сябе ён пакінуў траіх сыноў, 6 унукаў, праўнука і добрую, светлую памяць. Зямля, якой аддаў маладыя гады, сілы і сэрца, лагодна прыняла яго ў свае гарачыя абдымкі.

Валентина ПРАНКЕВИЧ